HARPUT'TA BİR ÖMÜR VE ARDIÇ DALI Harput'da, Buzluk'da: yaylada, Ardıç Rüzgârın önünde kolsuz, kanatsız... Kaya inlerinde, dağda, bayırda Bir öfkeli yılan gibi insafsız Rüzgârın önünde kolsuz, kanatsız... Gönlünde dört mevsim bir yeşil sevda Kızıl tohumları, benek benek taç... Eğrilir, kırılmaz; tipide, karda Yalnız dertleşecek birine muhtaç. Anlat...ey gönlümü kanatan Ardıç! Çizdiğin gönülden sızan kan niye? Kuru nar çiçeği..çocukluk düşü Bir sararmış defter kimden hediye? Eski günler, şimdi; kanadında toz Rüyada çırpınan kelebeklerin... Ne kadar çok yakın, ne kadar uzak Yaşadım dediğin saniyelerin... Bir şeyler, mukadder... bir eylül günü Düşler denizine düşecek çocuk! Renkler dalga dalga: ses, ışık ve nur Yedi kat semadan, arz: mavi boncuk! Şimdi toprak: Bir dost teni sarmakta.. Dostlar: Fatiha'yla hatır sormakta... Harput'da, Buzluk'da; yaylada, Ardıç Rüzgârın önünde kolsuz, kanatsız...                   AHMET TEVFİK OZAN   BİR DOSTA MEKTUP Her şeyi, sebep’e bağlayan akıl Şüpheyle, boşluğa tutunmak ister.. Sebep'in, şüphe’nin duvarlarıyla Kendi dünyasına, kapanmak ister... Bir boşluk, bir zerre.. bir can pınarı Yoklukla, varlığın parladığı yer! .. Bir derin uykuda, bir renkli rüya. Düşünün, düşünün! ..acaba ne der? Bir rüya; bir hayal, bir ses denizi.. Ne sebep’te varsın, ne ‘‘sonuç’’ta sen! Akıl, dostluğundan öyle uzak ki.. Benliğinde şüphe, varlığında sen! Uyanış..ansızın; hayata, birden! Aklın, sebepleri kucaklayışı.. Yeniden başlayan, alevden dostluk Ve ruhun, gerçeği çağırmayışı... Işık, ne eşyanın kendisindedir.. Ne kaybolup giden, zerreciklerde... Öyleyse, eşyanın cazibesini Gönlüme akıtan o Nur nerede? Bir elmas sandığı seyyareleri “Yanıldın! ..” diyerek, kahreden akla Gözlerim.. aklımın pencereleri Niçin öylesine, şaşkın bakmakta? O neş’e selvinin aksinde midir? Yoksa, toprak kokan dallarında mı? Gözümü kapatsam, şimdi ansızın.. O serin letafet, dalda kalır mı? Bir mezar, bir beden, bir toprak çanak.. Toprağı, toprağın kucaklayışı! .. Eyvah, yıllar yılı dalda sandığım Selvinin aksinin bende kalışı... Bir eşya, bir ışık, bir nur kaynağı.. Kaynak, eşyadaki ışığa vurgun Bir halde, eşyaya can atmak ister Ve eşya.. korkunun içinde, durgun! İlk aşk, bir nur için; kaynak arayış.. Işığın, sonsuzluk hasreti gibi... Ve eşya, ışığın kendi aksinde Bir dehşet, facia.. büyük aldanış! ... Akıl, asırları işleyen eller.. Asırlar, eşyayı emziren ana! Devleşen eşyayla, kaynak arayış Bir ilahi yalnızlığa kalmakta! ...                  AHMET TEVFİK OZAN BİR RÜYA GİBİ Gözümde; büyüyerek, yükselen kanlı eller.. Ve denizden yükselen, nihayetsiz alevler.. Ben artık, gözlerinin mahvolmuş esiriyim, Bir ölüm şarkısında çırpınan bir diriyim. Gözlerinden akarak bir havuzda biriken, Bir şarapta erimiş, bir hayal kişiyim ben. An olur, bir kadehle dudakların ıslatır, An olur, bir rüzgârla saçların dağıtırım. Kelebekler koşarken baharın kucağına, Bir güle diken olur, elini kanatırım.. Gönlümdeki bulut sen.. yağan yağmur gene sen Bir rüya gibi gülen, bir dertli kişiyim ben! ...                                AHMET TEVFİK OZAN GECEYLE GELEN Karanlık, yatağımda bir beyaz çiçek gibi Uzandı, uzanacak gönlümün baharına.. Ki; karanlık bir yeşil elbiseye bürünmüş Atıldı, atılacak güneşin kucağına.. İnler gibi derinden, perdeler parça parça Bir kartal pençesinde karanlık ağarmakta Sular durgun ve sessiz.. ağaçlarda hiç ses yok Dudağım üç hecenin hasretiyle yanmakta... Çamlar ruhumda diken... çamlar kulağımda ses Erimek istiyorum ağzında nefes nefes Ey taşları eriten cehennemler rüzgârı N’olursun benim için biraz da güneyden es! Yalnızlık, aşk sıçrattı kardan ak ellerime Ben artık karanlıktan aşk bekleyen seyyahım Yolları tespih gibi gönlüme düğümledim Ve her yolun başına bir yeşil peri saldım... Varsın yollar uzasın, üst üste düğümlensin Varsın hasret ağacı, gün be gün yeşillensin Kalbim o uzun yolun bittiği yer değil mi? Varsın o yeşil peri, pınarlarda dinlensin! ...                             AHMET TEVFİK OZAN AH BAŞIMA GELENLER ‘‘Sen çiçeksin, yeşil gözlüm.. bir çiçek! Günler gibi, aylar gibi, yıllar gibi..ölecek! ...’’ Ne söylesem, anlamıyor bu çiçek.. Artık sözüm, bir gelmemiş Bahar’ın! Bilmiyor ki, kış herşeyi biçecek.. Bilmiyor ki, yüreği yok; karların! ... Çiçek, çiçek, güzel çiçek.. baksana! Ben gönlümü, yeşil-beyaz bir periye emzirdim! Alıp onu bir dalına taksana! Gör ki; seni nice yıllar; ben başımda gezdirdim! Çiçek, çiçek, güzel çiçek.. baksana! Ne söylesem, anlamıyor bu çiçek.. Artık sözüm, bir gelmemiş Bahar’ın! Bilmiyor ki, kış herşeyi biçecek Bilmiyor ki, yüreği yok; karların! ...                 AHMET TEVFİK OZAN