Nazım Hikmet, bir gün İstiklal Caddesi'ne çıkınca her tarafa asılı Yunan bayraklarını görür. Teselli bulmak için Ağa Cami'sine dalar. Caminin perişan halinden dolayı, bu şiiri yazar. (1921) AĞA CAMİİ Havsalam almıyordu bu hazin hali önce, Âh, ey zavallı cami, seni böyle görünce.. Dertli bir çocuk gibi imanıma bağlandım; Allah’ımın ismini daha çok candan andım. Ne kadar yabancısın böyle sokaklarda sen! Böyle sokaklarda ki, anası can verirken, Işıklı kahvelerde kendi öz evladı var… Böyle sokaklarda ki, çamurlu kaldırımlar. En kirlenmiş bayrağın taşıyor gölgesini, Üstünde aşifteler yükseltiyor sesini. Burda bütün gözleri bir siyah el bağlıyor, Yalnız senin göğsünde büyük ruhun ağlıyor. Kendi elemim gibi anlıyorum ben bunu, Anlıyorum bu yerde azap çeken ruhunu. Bu imansız muhitte öyle yalnızsın ki sen, Bir teselli bulurdun ruhumu görebilsen! Ey bu caminin ruhu, bize mucize göster. Mukaddes huzurunda el bağlamayan bu yer, Bir gün harap olmazsa Türk’ün kılıç kınıyla, Baştan başa tutuşsun göklerin yangınıyla!                                           NAZIM HİKMET BİR KİLİM YAYDIM Sevincim, gönlümden önce büyüyor.. Nere baksam, nere gitsem; aynı göz! Her şey beni, benden iyi biliyor.. Her dumanın yüreğinde, aynı köz! .. Bir kilim yaydım ki, yeşilden yeşil.. Her ezan, her seher; inci yağdırır! Her secde anında, gönül rüzgârı, Yalnız gecelere, yıldız kaldırır! .. Yarabbi, verdiğin nimete şükür.. İftar sofrasının bereketine! .. Seçtim, duaların en güzelini Türk’ün zincirlenmiş memleketine! ... Rahmetin bir deniz, damla şükrümüz.. Söylenmeden, dilde kaldı türkümüz! .. Kayık yaptık, kubbelerden ne çıkar.. Karşı sahillerde kaldı ülkümüz! ... Kabzalar Yavuz’un teriyle ıslak.. Çiçekler, nallarla boğuşmaktadır! Ve hasret, gecenin bir köşesinden, Sabahın bağrına uçuşmaktadır! ... Sevincim, gönlümden önce büyüyor.. Nere baksam, nere gitsem; aynı göz! Her şey beni, benden iyi biliyor Her dumanın yüreğinde, aynı köz! ..                   AHMET TEVFİK OZAN SÖYLEYİN Söyleyin güneşe hemen batmasın, Yıldıza, mehtâba gönül kanmıyor. Batarsa, doğmayı çok uzatmasın, Karanlık gönlümde ışık yanmıyor. Söyleyin buluta çekilsin gitsin, Bu ışık hasreti tükensin bitsin. İncitirse bile cânan incitsin, Hasret acısına can dayanmıyor. Şafak pembesinde gördüğüm, yüzün. Gurupta kanayan bendeki hüzün. Ruhuma işledi o güzel gözün, Hayal uykusundan göz uyanmıyor. Bağrıma yığınla ateş koydu da, Hicranı gönlümü göz göz oydu da, Feryâdımı yerler gökler duydu da Bir o anlamıyor, o inanmıyor.                İSMAİL ADİL ŞAHİN HATIRLAMA Sen akşamlar kadar büyülü, sıcak.. Rüyalarım kadar sade, güzeldin. Baş başa uzandık günlerce ıslak, Çimenlerine, yaz bahçelerinin. Ömrün gecesinde sükun, aydınlık Boşanan bir seldi avuçlarından.. Bir masal meyvesi gibi paylaştık.. Mehtabı, kırılmış dal uçlarından.       AHMET HAMDİ TANPINAR AÇIK DENİZ Balkan şehirlerinde geçerken çocukluğum; Her lâhza bir alev gibi hasretti duyduğum. Kalbimde vardı "Byron"u bedbaht eden melâl Gezdim o yaşta dağları, hulyâm içinde lâl... Aldım Rakofça kırlarının hür havâsını, Duydum, akıncı cedlerimin ihtirâsını, Her yaz, şimâle doğru asırlarca bir koşu... Bağrımda bir akis gibi kalmış uğultulu... Mağlûpken ordu, yaslı dururken bütün vatan, Rü´yâma girdi her gece bir fâtihâne zan. Hicretlerin bakıyyesi hicranlı duygular... Mahzun hudutların ötesinden akan sular, Gönlümde hep o zanla berâber çağıldadı, Bildim nedir ufuktaki sonsuzluğun tadı! Bir gün dedim ki "istemem artık ne yer ne yâr!" Çıktım sürekli gurbete, gezdim diyar diyar; Gittim son diyâra ki serhaddidir yerin, Hâlâ dilimdedir tuzu engin denizlerin! Garbin ucunda, son kıyıdan en gürültülü Bir med zamânı, gökyüzü kurşunla örtülü, Gördüm deniz dedikleri bin başlı ejderi; Gördüm güzel vücûdunu zümrütleyen deri Keskin bir ürperişle kımıldadı anbean; Baktım ve anladım ki o ejderdi canlanan. Sonsuz ufuktan âh o ne coşkun gelişti o! Birden nasıl toparlanarak kükremişti o! Yelken, vapur ne varsa kaçışmış limanlara, Yalnız onundu koskoca meydan ve manzara! Yalnız o kalmış ortada, âsi ve bağrı hûn, Bin mağra ağzı açmış, ulurken uzun uzun... Sezdim bir âşina gibi, heybetli hüznünü! Rûhunla karşı karşıya kaldım o med günü, Şekvânı dinledim, ezelî muzdarip deniz! Duydum ki rûhumuzla bu gurbette sendeniz, Dindirmez anladım bunu hiçbir güzel kıyı; Bir bitmeyen susuzluğa benzer bu ağrıyı.                     YAHYA KEMAL BEYATLI BEN VARIM Sesim uzaklara salmak istedim Dediler yoruldu yollarda kaldı Kuş olup nicedir bilmek istedim Umudum kuruyan dallarda kaldı Avazı ağzında oysa baharın Gonca patlamada, sürmekte filiz Eteği yırtılmış dağlarda karın Neye baksan gözlerinde derin iz Her dalda başka renk kalkmış ayağa Elleri duada kalmış geceden Seslenir gibiler bir çağdan çağa Cevap olup dönmüş geri yüceden Dağlardan eteğin toplayınca kar Başlayınca her koyakta bir cümbüş Yayar bindallısın gelince bahar Yarin dudağında ince bir gülüş Bense kaldım, son attığım narada İçime yıkıldı ses duvarlarım İnan kalmamıştım hiç böyle darda Duymasan da, görmesen de ben varım                               HAYRETTİN YAZICI NE İÇİNDEYİM ZAMANIN Ne içindeyim zamanın, Ne de büsbütün dışında; Yekpare, geniş bir anın Parçalanmaz akışında. Bir garip rüya rengiyle Uyuşmuş gibi her şekil, Rüzgârda uçan tüy bile Benim kadar hafif değil. Başım sükutu öğüten Uçsuz bucaksız değirmen; İçim muradına ermiş Abasız, postsuz bir derviş. Kökü bende bir sarmaşık Olmuş dünya sezmekteyim, Mavi, masmavi bir ışık Ortasında yüzmekteyim.  Ahmet Hamdi TANPINAR