HEP BÖYLE OLUR En yalnız kayalarda başladı, ilk aşkımız.. Bir deniz köpüğünde canlandı, ilk aşkımız.. Yıllar içimden aldı, en güzel günlerimi, Solmuş bir çiçek oldu; ilk sevgi, ilk aşkımız! ..                                AHMET TEVFİK OZAN   GEÇTİ VUSLAT ZAMANI Omuzumuza zaman yüklenir tüm hıncıyla Geçiyor işte bahar bakıp bir göz ucuyla... Sadakatine sadık kalırken siyah güller, Dilini çıkarıyor menekşeler, laleler... Bir özlem denizinde kururken dil ve damak, Nasıl da geç aymışım, bu mu halden anlamak? İçimde yıkılırken her gün ışıklı bir kent, Gelir mi geçmişime, şöyle atsam bir kement. Lezzeti ne dünyanın, ağlamak mı, gülmek mi? Ne dersin, söyle gönlüm, bu bir kuru emek mi? Sarhoş da olamadım, ıhlamur kokusuyla, Geçiyor işte güneş, kalınca sakosuyla... Buğulanırken başım keskince bir ayazda, Buz kesiyor bak işte, elim, ayağım yazda. Son sınıra dayanmak, yorulmak gide gide, Geçince gençlik çağı, kâr etmezmiş gölgede. Çırılçıplak düşerken, ortasına bir kışın, Baktığın yerde kalır, düşük yapar bakışın. Güzellik el değişir, değişirmiş gibi yer, Kim binecek kısrağa, vursan da gümüş eyer. Hani kişner derdiler, sahibine göre at; Ne günün hükmü kaldı, ne anlam taşır saat. Sandım bir an geçmişim altında kaldı çığın, Bir tek uzuyor şimdi, saçları karanlığın... Hayat ağacımıza düşerken bir gölgelik, Fazla seçemiyorum, gördüğüm iki belik. Karanlığın ıslığı, baskın gelirken sur’a, Geçti vuslat zamanı, bakmam artık kusura..                                    HAYRETTİN YAZICI   ÇİZGİ GİBİ BİR DÜNYA Yollardı, seller gibi; vadilere koyulmuş.. İnişler, yokuşlarla ufuklara koşuşan Ne kaldı, renklerine bir büyü sinmiş gibi Yapraklardan, kuşlardan; mevsim mevsim uçuşan. Yolların ufukları kestiği yere baktım: Çizgi çizgi bir hayal, bir sesi taşır gibi.. Ne tuhaftır alnımda; derin, oyuk çizgiler Yollarına gurbetin; taşar, karışır gibi.. Çizgiler..aynalardan yüreğime ansızın Saplanmış kıymık gibi, acımasız ve keskin Görmek muhal, sadece; bir tuzlu acı ve kan.. Anlayamaz, yaşarsın..hissedersin ve lâkin Bilemezsin zaman mı, kan mı..sessizce akan. Çizgi çizgi bir dünya..ne şan-şöhret, ne isim Her şey, her şey tuzla buz bir aynada bir resim.. Ne yapsın, kanatları sır yüklü kelebekler Gökyüzünde camlardan heykeller kırılırken Yağarken, cam yağmurlar; semadan mevsim mevsim.. Yolların ufukları kestiği yere baktım: Çizgi çizgi bir hayal, bir sesi taşır gibi.. Ne tuhaftır alnımda; derin, oyuk çizgiler Yollarına gurbetin; taşar, karışır gibi..                      AHMET TEVFİK OZAN   BİR HEYKEL İÇİN Tahtadan ve yumuşak rüya işçiliğinde Bu kadın başı her an biraz daha derinde, Daha hülyalı, dalgın, ümitsizce kendisi Toplanmış ay ışığı, yüzden tek su nergisi Hiç akmayan bir zaman nehrinin sularında Ne uçan bir kırlangıç, ne sedef kumsalında Ateşler püskürerek dolaşan bir ejderha Uzakta yeşim rengi bir ufkun kenarında Bir başka akşam gibi açılıp gülsün diye Derinleşen bir bahçe lotus çiçekleriyle... Ne de başka bir remiz uçsuz bucaksız Çin'den, Gülümsüyor ölümün sonsuzluğu içinden Gülümsüyor vaktiyle nasıl gülümsediyse Ömrünün sabahında ümide ve sevgiye.                   AHMET HAMDİ TANPINAR   YANA DÜŞEN EL Tebessüm bilmeyen diriler varken, Gülümseyen ölü gördüm dünyada. Kaderine dağlar taşlar ağlarken, Mal düşünen deli gördüm dünyada. Gönül bahçesinde sarhoş gezenler, Varlık denizinde çıplak yüzenler, Nârin kalbi bir pul için üzenler, Yana düşmüş eli gördüm dünyada.    İsmail Adil  ŞAHİN 23.01.1986/Kayseri   BİR GÜNÜN SONUNDA ARZU Yorgun gözümün halkalarında Güller gibi fecr oldu nümayan, Güller gibi..sonsuz, iri güller Güller ki kamıştan daha nalan; Gün doğdu yazık arkalarında! Altın kulelerden yine kuşlar Tekrarını ömrün eder ilân. Kuşlar mıdır onlar ki her akşam Alemlerimizden sefer eyler? Akşam, yine akşam, yine akşam Bir sırma kemerdir suya baksam; Üstümde sema kavs-i mutalsam! Akşam, yine akşam, yine akşam Göllerde bu dem bir kamış olsam!                               AHMET HAŞİM